Τύποι διαβήτη

Ποια είδη υπάρχουν?
 
Διαβήτης τύπου 1
Ο διαβήτης τύπου 1 εμφανίζεται συνήθως στην εφηβική ηλικία ή την παιδική ηλικία. Η αιτία είναι βλάβη στα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη από το πάγκρεας από μία αλληλεπίδραση γενετικών παραγόντων, ιογενείς λοιμώξεις και άλλες που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί  αιτίες. Δεν υπάρχει απολύτως καμία παραγωγή ινσουλίνης (απόλυτη έλλειψη της ινσουλίνης), γι αυτό και απαιτούνται καθημερινά εγχύσεις ινσουλίνης για να επιβιώσει ο ασθενής. Εξίσσου σημαντική είναι η διατροφή και η άσκηση.    
 
Διαβήτης τύπου 2
Ο διαβήτης τύπου 2 εμφανίζεται συνήθως μετά την ηλικία των 40. Με την αλλαγή του τρόπου ζωής στις βιομηχανικές χώρες (το υπερβολικό βάρος και την έλλειψη σωματικής άσκησης), είναι επίσης όλο και περισσότερο μια ασθένεια που παρατηρείται και σε πιό νεαρά άτομα (εφήβους). Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου είναι  το οικογενειακό ιστορικό και η παχυσαρκία. Η ινσουλίνη που παράγεται από τον οργανισμό έχει μειωμένη δράση στους υποδοχείς (ινσουλινοαντίσταση). Αυτο οδηγεί σε αυξημένη παραγωγή  ινσουλίνης (υπερινσουλιναιμία), η οποία στη συνέχεια οδηγεί σε υπερβολικές απαιτήσεις των Β-κυττάρων και την πρόωρη εξάντλησή τους (σχετική ανεπάρκεια ινσουλίνης
 
 
Μεταβολικό σύνδρομο.
Η εκδήλωση διαβήτη τύπου 2 λαμβάνει χώρα μετά από μια μακρά προ-διαβητική φάση. Συνήθως εμφανίζεται ταυτόχρονα με το λεγόμενο μεταβολικό σύνδρομο, το οποίο  χαρακτηρίζεται από την παχυσαρκία, αυξημένα επίπεδα λιπιδίων του αίματος, υπέρταση και αντίσταση στην ινσουλίνη.
 
 
Διαβήτης κύησης
Είναι μια  μεταβολική διαταραχή που προκαλείται από μειωμένη δράση της ινσουλίνης στην εγκυμοσύνη. Ο κίνδυνος αυξάνεται για τις γυναίκες άνω των 25 ετών και σε συγγενείς πρώτου βαθμού με άτομα με σακχαρώδη διαβήτη.Είναι εξαιρετικά σημαντικό να διατηρηθούν φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, για τη σωστή ανάπτυξη του εμβρύου.. Μετά την εγκυμοσύνη,τα επίπεδα θα επανέλθουν στα φυσιολογικά. Ωστόσο, υπάρχει ένας αυξημένος κίνδυνος για ανάπτυξη  διαβήτη τύπου 2 αργότερα.
 
 
Δευτερογενής διαβήτης
Συμβαίνει ως επιπλοκή σοβαρής παγκρεατικής νόσου, ασθενειών των αδένων (π.χ., υπερθυρεοειδισμός) και χορήγησης φαρμάκων (π.χ. κορτιζόνη).